Ақын Жамбыл Жабаевқа құрмет пен бедел бірден келген жоқ. Ол баладан — көшпендіден үлкен ақынға дейінгі ұзақ жолды өтуі керек еді. Алайда, Жамбылдың өмірі туғаннан бастап қиындықтарға толы болды. Аңыз бойынша анасы болашақ қазақ ақынын 1846 жылы 28 ақпанда Жамбыл тауы маңында дүниеге әкелген. Бұл оның атасы аулының тұрғындары қарақшылардан жасырынған кезде болды. Әкесі баласына Жамбыл тауының (Жамбыл) есімін берді. Сондықтан кейбір деректерде оның есімі Джамбул Джабаев.
Ол домбыра тартуды ерте үйренді. Ақынның анасы Ұлдан баланы қолдап,оған домбыра тарту дарыны ағасынан берілгені туралы айтты. Әкесіне ұлының әуесқойлығы ұнамады. 14 жасында Жамбыл ақын болуды шешеді. Бата ​​үшін ол әкесіне барады, бірақ ол баласының өтінішін қабылдамайды. Бас тартқанына қарамастан, Жамбыл үйден кетіп, Сүйінбай ақынның шәкірті болады.
Жамбыл Жабаев қазақ халқының поэтикалық өнерінің дамуына үлкен үлес қосты, бүкіл өмірін адамзаттың мәңгілік жалпыадамзаттық құндылықтарын дәріптеуге, жақсылықты, әділеттілікті дәріптеуге және патриотизмді тәрбиелеуге арнады. Оның ән байқауларының көптеген мәтіндері жоғалып, бір бөлігі ғана қалпына келтірілген. Екі өлең жазылды: «Патша әмірі тарылды» және «Зілді бұйырық».
«Ленинградтық өренім!» әйгілі жолдарын қазақ ақыны 1941 жылдың қыркүйегінде жазды. Ақынның үндеуі қоршаудағы қала тұрғындарына сол қорқынышты уақыттан аман қалуға көмектесті.
Тек бірнеше ай ғана Жамбыл өзінің жүз жылдығына дейін өмір сүре алмады. Оның өмірі — терең патриотизмнің, туған жерге адалдық пен даналықтың үлгісі. Жамбыл Жабаев біз, қазақстандықтар мақтан етуге құқылы, баға жетпес мұра қалдырды.

Комментарии

Комментариев пока нет, будьте первым.